Χρησιμοποιώ αρκετά ξένα τοπονύμια και κύρια ονόματα στα κείμενά μου, και μόλις συνειδητοποίησα ότι είμαι αρκετά ασυνεπής στην απόδοσή τους με ελληνικούς χαρακτήρες. Συχνά αποφεύγω να τονίζω, ακόμα κι όταν υπάρχουν τουλάχιστον δυο συλλαβές. Άλλες φορές, πετάω ένα κεφαλαίο στη μέση της λέξης για να δείξω ότι αυτό θα μπορούσε να είναι ξεχωριστή λέξη, αντί για δεύτερη συλλαβή. Ο λόγος είναι ότι ουσιαστικά δεν υπάρχει κανένας απολύτως ικανοποιητικός τρόπος για απόδοση ξένων λέξεων που προέρχονται από μη αλφαβητικές γραφές στα ελληνικά. Για παράδειγμα, οι κινέζικες λέξεις που χρησιμοποιώ είναι αδύνατο να αποδοθούν με ακρίβεια, ακόμα και στη στάνταρ λατινικοποίηση με 4 σημάδια τονισμού, το λεγόμενο pinyin σύστημα που χρησιμοποιείται ευρέως υποκαθιστώντας τους κινέζικους χαρακτήρες. Από την άλλη, ένα σχόλιο του τούκυ σε ένα από τα πρώτα κείμενά μου με έκανε να σκεφτώ ότι κάποιος που ενδεχομένως θα ήθελε να ψάξει πληροφορίες για κάτι που έγραψα θα συναντούσε δυσκολίες χρησιμοποιώντας μια μηχανή αναζήτησης.
Φυσικά, θα μπορούσα να διευκολύνω την κατάσταση, αν κάθε που ρίχνω μια κινέζικη λέξη με ελληνικά γράμματα, γράφω και την pinyin εκδοχή, καθώς και τους κινέζικους χαρακτήρες, αλλά αυτό είναι μια χρονοβόρος διαδικασία και μια προοπτική που δε με ενθουσιάζει καθόλου. Ως συνέπεια αυτών, χάνω το δικαίωμα να διαμαρτυρηθώ για την φρικαλέα απόδοση κινεζικών λέξεων σε άλλους τόπους του ελληνικού δικτύου. Αυτό δεν είναι και τόσο κακό, διότι τη στιγμή που ένας δικτυακός τόπος αρχίζει να τα χώνει σε έναν άλλο πάνω σε ζητήματα φόρμας και όχι ουσίας, περνάει σε μια αυτοαναφορική φάση χάι τεκ αυνανισμού.
Σχετικά με την ελληνική ορθογραφία μου, δε θα αναλωθώ σε ψευτομετριοφροσύνες. Πρέπει να τονίσω ότι όταν γράφω λέξεις όπως αβγό, παρασκεβιάτικα κλπ., γνωρίζω πως αποκλίνω από τη σωστή ορθογραφία, αλλά το κάνω επίτηδες για μια πλειάδα λόγων ( το βήτα μου θυμίζει βυζάκια και ως εκ τούτου το χρησιμοποιώ συχνότερα, το χ και το φ μεταφέρουν μεγαλύτερη αμεσότητα από το κ και το π, το στρίμωγμα συμφώνων συμβολίζει ευκολότερα το βάρος της χειρονακτικής εργασίας της ανάσυρσης αναμνήσεων).
Αν γινόταν, θα ήθελα να γράφω όπως ο Ναϊπώλ, ή ο Λε Καρρέ, δηλαδή σε μια πρόζα κυνική και ακριβόλογη, με σπάνια δείγματα λυρισμού. Στο ελληνόφωνο δίκτυο υπάρχει υπερβολή στην έκφραση που σπάνια συμβαδίζει με την αξία του περιεχομένου. Από την άλλη, μου αρέσει να διαβάζω το Βαγγέλη και αυτόν εδώ τον τύπο, επειδή αν και ιδεολογικά με χωρίζουν πολλά και από τους δυο, θεωρώ ότι αξιοποιούν τη γλώσσα μας με έναν δυνατό τρόπο, τόσο δυνατό που σε οποιαδήποτε λογική χώρα θα είχανε βγάλει ένα καζίνο φράγκα γράφοντας βιβλία.
Για μένα, ιδανική αξιοποίηση του μέσου θα ήταν να υπάρχουν μόνο εξειδικευμένα βλόγκια, δηλαδή να γράφουν πυροσβέστες, ειδικοδυναμίτες, φύλακες σωφρονιστικών καταστημάτων, πουτάνες, λαθρέμποροι, μάγειρες, ακροβάτες και λοιποί για τις εμπειρίες τους, μόνο για πράματα που ζουν και ξέρουν άριστα. Το περί πάντων μπλα μπλα μπορεί να συντηρήσει το ενδιαφέρον του αναγνώστη μόνο αν συντρέχουν εξαιρετικοί λόγοι, όπως προσωπική γνωριμία με το γράφοντα ή πελώριο ταλέντο στην έκφραση. Αυτή η διαπίστωσή μου με φέρνει σε δύσκολη θέση, διότι ναι μεν προσπαθώ να περιορίσω τη θεματολογία μου, αλλά ακόμα κι έτσι δεν ξέρω ποιόν και γιατί θα μπορούσε να ενδιαφέρει.
Τελικά, όπως έγραψε ο μεγάλος Μπουκόφσκι, όλα αυτά είναι το διανοητικό αντίστοιχο του να λιμάρει κανείς τα νύχια του.
23 comments:
χαχαχαχα!
Γελώ μέ τό ποστάκι σου, διότι μέ τήν άποψή σου, προφανώς , δέν συμφωνεί ο τρίτος τής παρέας. Δέν αναφέρομαι στόν σεβάσμιο κι αγαπητό Τούκυ αλλά στό Μότορ όστις έναν καλοκαιρινό μήνα αναφερόμενος σέ κάποιο πόστ μου τόνιζε κάτι γιά εμετό τόν οποίον γράφω καί τόν εθεώρουν έξυπνο σύν τοίς άλλοις!
Γούστα είναι αυτά θά μού πής, γιατί πρέπει νά αρέσω;
Πάντως, πέρα από γούστα καί χαϊλίκια, έκανε καί μιάν υπέρβαση. Μού υπεγράμμισε κάτι επί προσωπικού, λέγοντας κάτι γιά κλάιν μάιν δημοκρατικές μου ευαισθησίες επειδή έχω κλειστά σχόλια, κουνώντας μου τόν δείκτη τού χεριού του, νουθετώντας με.
Κατά τ'άλλα, κάτι έχω πάθει τούς τελευταίους 6 μήνες καί αρχίζω νά περιτριγυρίζω τήν ιδέα νά προτεραιοτεριάσω τόν κώλο από τά βυζιά. Συνεπώς, η φώτο σου, μού έκανε κάτι. Μάλλον όχι. Μού κάνει κάτι.
Επίτηδες σας έβαλα δίπλα-δίπλα, είμαι σχεδόν βέβαιος ότι διαφωνείτε σε όλα. Ο καθείς με τα σκαλώματά του, αλλά το στυλ πρέπει να αναγνωρίζεται.
ρε, ξέχνα τα περί δημοκρατίας και άνοιξε τα σχόλια να σου τα χώνουμε όλοι άμεσα, διαδραστικά και εν τω βλόγκι σου.
το περί προτεραιότητας δίλημμα είναι γλυκό, μακάρι να ήταν όλα έτσι.
Γλυκύτατο θά έλεγα!
(ήθελα άλλη γεύση νά χρησιμοποιούσα, επιρροή κώλου αλλά βυζιού αλλά ντράπηκα!χαχαχααααα!)
Σαφώς καί πρέπει νά αναγνωρίζεται, δέν λέω όχι! Δέν έχω διαβάσει κάτι (σεντόνια γάρ) , αλλά γιά νά τό λές, συμφωνώ απόλυτα.
Περί σχολίων: Μωρέ γαμώτο, μήν μέ μπριζώνεις! Θά φάω απίστευτο σκάλωμα μέ τό βλόγ, άν τυχόν παίξει μπλά μπλά καί εκεί.
Ξέρεις; Σού μιλάω ειλικρινά. Μιά φορά υφίστατο μιά κουβέντα στό φόρουμ. Είχα φάει φλάς. Απάντηση στήν απάντηση, καταλαβαίνεις. Πέρασε η ώρα, απόγευμα Παρασκευής. Σχόλασα από τήν δουλειά, ευρέθην μετά τής δεσποινίδος καί ώρα τήν ώρα, μιά ισχυρά διαχυτικότης γούσταρε κι αυτή ένεκα Παρασκευής.
Πάνω στήν ηδεία στιγμή τής μπιρ αλάχ αξιολογήσεως του΄κώλου, ανεκάλεσα τήν φάση μέ τό φόρουμ.
Χαλάστηκα πολύ τότε. Επειδή διέκρινα πόσο μεγάλο κόλλημα είχα καί μάλλον μέ τήν πρώτη ευκαιρία θά έχω. Ίσως νά μήν κάνω καλά πού εκμυστηρεύομαι κάτι τέτοιο (πού δείχνει δηλαδή συμπλέγματα καί κολλήματα) αλλά τί νά κάνω;.... ;
Αυτά.
Η αξιολόγηση του κώλου της δεσποινίδος απαιτεί απόλυτη αυτοσυγκέντρωση. Αν είναι το άνοιγμα σχολίων στο βλόγκι να οδηγήσει σε κλείσιμο μηρών στο μπουντουάρ, ξέχνα το. Και μη χαλιέσαι.
:-D
Θά τής δείξω τό παρόν!
Υπερβολικό σε βρίσκω Ξυλοκόπε, σχετικά με αυτά που έγραψες για μένα -αλλά ευχαριστώ όπως και να έχει. Κάνεις μόνο ένα λάθος -δεν είναι θέμα λογικής χώρας, είναι περισσότερο θέμα αυτοεκτίμησης το να μην ασχολείται κάποιος με τους εκδοτικούς οίκους (έτσι δεν θα έπρεπε να λέγονται τα μπουρδέλα;) Άστο -τώρα που το ξαναβλέπω γραμμένο είναι θέμα λογικής και χώρας -όπως όλα τα άλλα.
Ειδικός περί τα γλωσσικά δεν είμαι οπότε δεν έχω τεκμηριωμένη άποψη για τον τρόπο που χρησιμοποιεί ο καθένας τη γλώσσα. Αυτό που ξέρω είναι πως, σημαντικότερο από τον τρόπο που γράφεις, είναι το τι γράφεις. Πάρε τον Βαγγέλακα για παράδειγμα.
Μότορ, το τι γράφεις είναι σημαντικό μόνο αν πρόκειται να ξεκινήσεις θρησκεία ή να δημοσιεύσεις μια πελώρια επιστημονική ανακάλυψη ή κάτι σε παρόμοιο τόνο. Για τα λοιπά, η φόρμα παίρνει προτεραιότητα. Γιαυτό και συ κι ο βαγγέλας χαραμίζετε δυναμικό κάνοντας ασκήσεις επί της επικαιρότητας και κυνηγώντας ιδεολογικά φαντάσματα. Η πιθανότητα να διαβάσω πλέον ένα κείμενο για τον Τσε ή τους έλληνες βασιλιάδες αν η πρόζα δε γαμεί και δέρνει, είναι σχεδόν η ίδια με την πιθανότητα να κατουρήσω μέσα στο ψυγείο μου.
Έχω άλλη άποψη ξυλοκόπε. Το τι γράφεις είναι σημαντικό ΜΟΝΟ αν έχει κάτι να πεις. Οι θρησκείες δεν βασίζονται στα γραπτά τους, αλλά στον υπεράνω βούρδουλα που κρατάει στα χέρια του ένας καλοκάγαθος μπαμπούλας με υπαρξιακά προβλήματα. Οι επιστημονικές ανακαλύψεις δεν γράφονται -μάλλον περιγράφονται (κάτι σαν 1000 λέξεις μια εικόνα). Έτσι πιστεύω τουλάχιστον. Η φόρμα είναι σημαντικό πράγμα (για δοκίμασε να φτιάξεις κέικ πετώντας απλώς τα υλικά μέσα στο φούρνο χωρίς το ειδικό φορμάκι της Βέφας) αλλά μέχρι εκεί. Γιατί αν βάλεις μόνο το φορμάκι της Βέφας χωρίς υλικά θα μασήσεις αργότερα κατεργασμένο αλουμίνο. Κατεργασμένο μεν -αλουμίνιο δε. Δεν ξέρω πολλά πράγματα για τον Βαγγέλακα -δυο, τρια ποστ του έχω διαβάσει στα οποία έβριζε τον Κάστρο λες και του είχε πηδήξει καμιά πρώην γκόμενα και μετά έβριζε εμένα με ύφος "δεν ασχολούμαι". ΟΚ συμβαίνουν αυτά -δεν τον ξέρω δε με ξέρει και δεν καιγόμαστε να ξεραθούμε, πάμε παρακάτω. Η άποψή σου για "κυνήγι ιδεολογικών φαντασμάτων" είναι αφοριστική και δεν συνήθισα να συμφωνώ με τέτοιες απόψεις. Είμαι αφοριστικά κατά των αφορισμών, σα να λέμε. Αλλά, νομίζω (περιλαμβάνω και τον Βαγγέλακα εδώ -αυθαίρετα) πως αν δεν χαραμιζόμασταν σε αυτά που χαραμιζόμαστε, δεν θα χαραμιζόμασταν σε κάτι άλλο. Ή μάλλον θα χαραμιζόμασταν ακόμα περισσότερο μη κάνοντας ούτε αυτό που μας ευχαριστεί.
Κατανοητή η ποσοστιαία αναλογία που περιγράφεις, αλλά και πάλι λειτουργείς αφοριστικά. Δηλαδή, ας πούμε, θα διάβαζες με χαρά έναν οδηγό μαγειρικής αν ήταν γραμμένος με γαμάτη πρόζα (υπόθεση εργασίας πως δεν ενδιαφέρεσαι για μαγειρική), αλλά όχι ένα φυλλάδιο αριστερίστικης οργάνωσης (υπόθεση εργασίας οτι χρησιμοποιείται ξύλινη γλώσσα), όπου αναλύεται με ποιον τρόπο σου κλέβουν τη σύνταξη ή γιατί είναι κακός ο νόμος-πλαίσιο; Η δική μου απάντηση στην παραπάνω ερώτηση είναι -εξαρτάται.
Ρέ σύ μότορ, ξέρεις κάτι;
Επειδή ακόμη καί από εδώ μέσα, χαλιέμαι πολύ νά δημιουργώ αντιπάθειες καί εστίες ανακατωσούρας αποφεύγω πάντοτε νά είμαι οξύς. Ο Ξυλοκόπος μπορεί άς πούμε, νά βεβαιώση ότι σέ ένα φόρουμ κοινής μας παρουσίας, μέ διακατέχει μιά κάποια μετριοπάθεια όσον αφορά τό μπλά μπλά μέ κάποιους οι οποίοι προφανώς κινούνται σέ άλλες φάσεις (ιδεολογικές). Θά μού πείς δέν είναι οξεία κάποια πόστ μου καί προκαλούντα αντιπάθειες; Είναι. Εξάλλου σέ κάποιο συγκεκριμένο βασίστηκες κι εσύ.
Εξηγούμαι: Τό βλόγ μου τό ξεκίνησα επειδή γούσταρα κάποιους μονολόγους, ήταν μιά φάση καί μιά γκόμενα, τέλος πάντων, μαλακίες καί χωρίς ενδιαφέρον (όσον αφορά τά μή-σχόλια). Στά βλόγκια γίνεται τής πουτάνας. Ο καθείς θά βγάλει τό έτσι του, τήν μαλακία του, τό κόμπλεξ του, τόν εμετό του όπως μού είχες πεί τότε. Θεωρώ εντελώς θεμιτό κάποιος νά βγάζη εμετούς γιά τόν Κάστρο ή τόν Χριστόδουλο, θεωρώ ακόμη πιό φυσική καί τήν δική σου αντίδραση σέ τέτοια πόστς.
Ξέρεις όμως πού ενίσταμαι; Σέ αυτό πού είπες...
Τό ότι, δηλαδή, σέ έβρισα σέ στύλ «δέν ασχολούμαι» στό καπάκι τού πόστ μου. Κάτι ειπώθηκε καί έκ μέρους σου (οι εμετοί πού λέγαμε) ενώ αργότερα, κάποιος άλλος επίσης μέ είπε καί γελοίο σέ κάποια σχόλιά σου... Ε, σέ τέτοια φάση, μού βγήκε καί μένα αναλογία. Υπάρχουν καί οι ημερομηνίες εξάλλου, άς μήν τό περαιτερωμαλακίζω.
Γιατί τά λέω όλα αυτά; (πού μοιάζουν κατινίστικα τό δίχως άλλο.) Επειδή όπως είπα στήν αρχή, δέν γουστάρω νά δημιουργώ διαδικτυακές αντιπάθειες. Όσο κι άν ακούγεται περίεργο δεδομένου τού βλόγ μου. Γουστάρω αρκετά μέ κάποια μηνύματα από άτομα (μπλόγκερς τώρα σού λέω) πού είναι αβέρτα αριστεροί... Ε δέν ξέρω πώς κάθεται, συμβαίνει κάτι τέτοιο... Δέν γίνεται μέ όλους.
Τώρα όσο γιά τά επί τής ουσίας, συμφωνώ μέ τό
πως αν δεν χαραμιζόμασταν σε αυτά που χαραμιζόμαστε, δεν θα χαραμιζόμασταν σε κάτι άλλο. Ή μάλλον θα χαραμιζόμασταν ακόμα περισσότερο μη κάνοντας ούτε αυτό που μας ευχαριστεί.
Είναι μεγάλο χαράμι καί τσάμπα νά επαγγέλεσαι, νά βγάζης τά πρός τό ζήν, στρατευμένος σέ κάτι πού σού προκαλεί αναφυλαξία κατά τ’άλλα.
Ενώ ο παραλληλισμός: ξύλινος λόγος υπέρ μισθού - καλλιέπεια μαγειρικής ή κοσμοπόλιταν, μάλλον τήν βγάζουμε καθαρή μέ έναν κάποιο συγκρητισμό.
Βαγγέλακα κι εγώ βαριέμαι τις κόντρες στα μπλογκς-όχι για άλλο λόγο, αλλά επειδή ποτέ δεν λύνονται. Συνήθως καταλήγουν σε παράλληλους μονόλογους.
Ο καθένας έχει ανοιχτά, κλειστά ή μισάνοιχτα σχόλια -δικαίωμά του, αφού πρόκειται για το δικό του μπλογκ. Η δική μου ένσταση είναι πως, στις περιπτώσεις που γράφουμε για θέματα ευρύτερου ενδιαφέροντος (λέγονται και κοινωνικά) είναι αγενές να μην αφήνουμε όποιον θεωρεί οτι θίγεται να εκφράσει την άποψή του. Αν γράψω ένα ποστ που λέει πως ο γαύρος έλιωσε την ΑΕΚ μέσα στο ΟΑΚΑ, ίσως και να θέλεις να εκφράσεις την αντίρρησή σου. Εφόσον λοιπόν το δημοσιεύω, θα πρέπει να σεβαστώ εσένα που το διαβάζεις. Αυτός είναι ο προσωπικός μου κώδικας -δεν πάει να πει οτι πρέπει να τον ακολουθήσεις (σέβομαι την άποψή σου για μονολόγους), αλλά μην περιμένεις να σταματήσω να τον υποστηρίζω. Θα μου πεις "θίχτηκες που σου βρίσαμε τον Κάστρο;" και θα απαντήσω "όσο θίχτηκες κι εσύ που σου βρίσαμε την ΑΕΚ".
Μου κολλάς τη ρετσέτα του αριστερού και δεν είναι βολικό αυτό. Όχι γιατί δεν είμαι, αλλά γιατί έτσι δεν γίνεται κουβέντα. Αν πάλι δεν μας ενδιαφέρει η κουβέντα, καλά κάνεις και μου την κολλάς.
Έχουμε μια μικρή διαφωνία -από την εποχή που πέτυχα μια κοπέλα που καλόβλεπα να κάνει εμετό στην τουαλέτα κάποιας ταβέρνας, θεωρώ τον εμετό αθέμιτο. Και στα μπλογκς είμαι της ίδιας άποψης -μπορεί να μου τη σπάει ο οποιοσδήποτε Χριστοδουλοπολυδωροκαραμανλής αλλά δεν πρόκειται να τον ταράξω στα γαμωσταυρίδια γιατί έτσι χάνω το οποιοδήποτε έρεισμά μου. Αν με ενοχλεί κάποιος, λέω γιατί με ενοχλεί -δεν λέω οτι γαμιέται η κόρη του π.χ. Θα μου πεις, γούστα είναι αυτά -σε άλλους αρέσει να τους δέρνουν εμένα μου αρέσει το επιχείρημα.
Δεν παρακολούθησα το θέμα σχετικά με άλλους που αναφέρθηκαν σε σένα -είδα το ποστ σου και το μάσησα επί προσωπικού. Εάν λες πως το είδα λάθος, το δέχομαι και σπεύδω να βάλω, με χαρά, στον κώλο μου την κατηγορία περί βρισίματος σε στυλ "δεν ασχολούμαι" που άδικα σου φόρτωσα.
Συμφωνούμε απόλυτα για το εργασιακό χαράμι, που γίνεται μεγαλύτερο όταν έχεις την ψευδαίσθηση οτι δουλεύεις στο αντικείμενο που γουστάρεις. Χίλιες φορές καλύτερα τα μπλογκς -αναλογικά μου μοιάζει σαν σύγκριση μεταξύ αυνανισμού και σεξ με γυναίκα που δεν γουστάρεις. Κι όπως λέει ο "σοφός λαός" (χαρακτηρισμός που ψάρεψα από την ατζέντα κοινοτυπιών που διαθέτω): αν σου πετύχει η μαλακία, τύφλα νάχει το πήδημα.
Συγκριτισμό προτείνεις στο δίλημμα; Εντάξει και σε αυτό συμφωνούμε πάνω -κάτω, αφού εγώ υποστηρίζω φανατικά το "εξαρτάται". Άλλωστε το παράδειγμά μου σκόπευε να λειτουργήσει κατά των αφορισμών.
Υ.Γ.: Ευτυχώς, για σένα, με το μπλογκ σου (από το λίγο που το έχω δει) δημιουργείς είτε συμπάθειες, είτε αντιπάθειες -αλλά πάντως όχι αδιαφορία.
Ξέρεις κάτι; Ακριβώς αυτή η πρόταση πού ξεκινά τό πόστ σου:
κι εγώ βαριέμαι τις κόντρες στα μπλογκς-όχι για άλλο λόγο, αλλά επειδή ποτέ δεν λύνονται.
είναι μιά απάντηση - δικαιολογία (κι όχι άλλοθι) δική μου στό γιατί κρατώ κλειστά τά σχόλια. Εντάξει, είναι κάτι λογικό πού λές ότι σέ θέμα ευρύτερου ενδιαφέροντος είναι αγενές να μην αφήνουμε κάποιον ο οποίος θεωρεί οτι θίγεται, να εκφράσει την άποψή του. Αλλά ρέ μότορ (όχι ότι μέ ανοιχτά σχόλια θά είχα τά άααααπειρα τέτοια) νομίζω ότι η οξύτητα τών απαντήσεων σέ πολιτικά σχόλια κυρίως, θά μέ έκανε νά μήν κάνω τίποτε από τό νά απαντώ. Τό λέω αυτό επειδή (τό είπα καί στόν ξυλοκόπο) δέν ξέρω γιατί, τί ψυχολογικό σκάλωμα, τί μαλακία, τί κόμπλεξ τραβάω, έχω παρατηρήσει ότι ακόμη καί τίς λοιπές ώρες, όταν παίζει φάση μέ μπλά μπλά, ο νούς μου τρέχει, κολλάει εκεί.
Θα μου πεις "θίχτηκες που σου βρίσαμε τον Κάστρο;" και θα απαντήσω "όσο θίχτηκες κι εσύ που σου βρίσαμε την ΑΕΚ".
Δέν έχω κανένα πρόβλημα, ή ένσταση μέ τό πώς εξελίχθηκε η φάση τότε. Όπως μού αναγνωρίζω τό δικαίωμα νά λέω τήν μαλακία μου, έτσι αναγνωρίζω κι ότι αντίστοιχα κάποιος θά πή τήν άποψή του μέ οξύ ύφος ή ήπιο κλπ κλπ κλπ.
αλλά δεν πρόκειται να τον ταράξω στα γαμωσταυρίδια γιατί έτσι χάνω το οποιοδήποτε έρεισμά μου.
Έλα μωρέ! Σιγά! Δέν είπα καί κάτι γάματα! Μαλακίτσες μέ τά μαλλιά του. Δέν ζήτησα π.χ. νά γιομίση τήν «κακή αρρώστεια»!... Άσε, μέ τό θέμα αυτό δέν παίζω... Προσωπικά κι έτσι...
Δεν παρακολούθησα το θέμα σχετικά με άλλους που αναφέρθηκαν σε σένα -είδα το ποστ σου και το μάσησα επί προσωπικού. Εάν λες πως το είδα λάθος, το δέχομαι και σπεύδω να βάλω, με χαρά, στον κώλο μου την κατηγορία περί βρισίματος σε στυλ "δεν ασχολούμαι" που άδικα σου φόρτωσα.
δέν θέλω νά κάνω κοκοκό καί νά υποστηρίξω ότι όντως εκείνο τό πόστ αφορούσε άλλον. Εσένα αφορούσε, είπα όμως πρίν, εδώ στόν ξυλοκόπο ότι είχε γραφεί ώς απάντηση σέ κάτι έκ μέρους σου. Έν πάση περιπτώσει ζητώ συγγνώμη γιά τό ύφος μου καί τήν αγένεια.
Για την "κακιά αρρώστια" λυπάμαι πραγματικά όταν ακούω πως κάποιος είχε κάποια προσωπική (με την έννοια -κοντινή) επαφή. Και δυστυχώς, είχαμε οι περισσότεροι. Τέλος πάντων, δεν χρειάζεται να το πολυκουβεντιάζουμε αυτό -καταλαβαινόμαστε.
Για τον Κάστρο αντέδρασα γιατί εκείνη την εποχή έπεφτε πολύ βρισίδι και ήμουν αρκετά παρμένος. Κυρίως με το βρισίδι άνευ τεκμηρίωσης (η δική σου η περίπτωση ήταν και δεν ήταν τέτοια -αφού το ποστάκι σου ήταν σκέτο κράξιμο και στα κραξίματα δεν υπάρχει τεκμηρίωση). Όπως λέειένας φίλος μου από εδώ μέσα "πήγα στην Κούβα Γκεβαρικός και Καμιλικός και γύρισα Καμιλικός και Καστρικός". Έτσι ισχύει και για μένα -πριν πάω Κούβα έβριζα τον Κάστρο, όταν γύρισα από εκεί, φόρτωνα αν άκουγα άλλους να τον βρίζουν. Αλλά αυτά είναι θέματα εμπειρίας, δεν απαιτώ από τους άλλους να την έχουν ή να την μοιραστούν (καθότι η εμπειρία είναι προσωπική υπόθεση). Συνοψίζω λοιπόν, τα άκουσες εσύ ενώ υπήρχαν μπόλικοι χειρότεροι, αφού το κράξιμο μπορεί να είναι και χαβαλές ενώ η δήθεν παράθεση απόψεων με παραποιημένα στοιχεία είναι αισχρή προπαγάνδα.
Περασμένα -ξεχασμένα και οι μαλακίες είναι για να γίνονται από τους ανθρώπους.
Είχα μια άποψη εκείνες τις μέρες πως αν έκανες σχόλιο στο μπλογκ μου θα το έσβηνα, αφού κι εσύ δεν επιτρέπεις σχόλια στο δικό σου -τη θυμήθηκα τώρα που λέω για μαλακίες. Φορτώματα της στιγμής και φυσικά λάθος αντίδραση -το καταλαβαίνω εκ των υστέρων γι΄αυτό το αναφέρω.
Και η δικιά μου αναφορά σε σένα ήταν ανάλογη του δικού σου ύφους οπότε δεν υπάρχει θέμα για να ζητάς συγνώμη. Μακάρι όλες οι "παρεξηγήσεις" εδώ μέσα να λύνονταν τόσο άνετα και ειλικρινά χάρηκα για τον μεταξύ μας διάλογο.
Υ.Γ.: Η δική μου συγνώμη για τις περιπτώσεις που παραφέρθηκα απέναντί σου είναι προφανής έτσι;
Ναι μωρέ, εννοείται...
(Ξεκίνησα από τό τέλος)
Καλή Λαμπρή!
Ευχές κι από μένα -καθυστερημένες φυσικά.
Τώρα μου ήρθε να στα ξαναχώσω για τα κλειστά σου σχόλια. Εντάξει ρε συ, όταν ήταν να σε βρίσω το έκανα ποστ, όταν θέλω να σου πω μια καλή κουβέντα τι να κάνω; Έχουμε κάνει το μπλογκ του Ξυλοκόπου τσατάδικο -τι φταίει δηλαδή ο άνθρωπος;
Τέλος πάντων, έβλεπα την κουβέντα που έγινε εδώ μέσα και μου ήρθε φλας -τελικά όλες οι μαλακισμένες παρεξηγήσεις λύνονται αν υπάρχει μια απλούστατη προϋπόθεση: Να αναγνωρίζουν όλοι αυτοί που τσακώνονται πως κάπου μπορεί να έκαναν λάθος. Είναι φυσικό ρε γαμώτο, "μονός καυγάς δεν γίνεται"! Να είσαι καλά ρε Βαγγέλακα, για όλη αυτή την κουβέντα -μου ήταν ιδιαίτερα χρήσιμη.
Υ.Γ.: Θα το πω και στον Κάστρο μεθαύριο που θα του πάω βυσσινάδα στο νοσοκομείο -που ξέρεις, μπορεί και να λύσω το πρόβλημα του αμερικάνικου εμπάργκο με αυτή μου τη διαπίστωση!
χαχαχα! Έλα μωρέ, δέν πειράζει είναι πολύ ζεστούλι καί καραφιλόξενο τό εδώ μέρος! Τί νά κάνω μέ τά γαμημένα τά σχόλια! Δέν λέει νά τά ανοίξω, ειδικά τώρα, πού οι εμπνεύσεις στερεύουν.
Εμένα πάντως μ'αρέσει η φάση πού προκύπτη όταν διαπιστώνεις ότι ο άλλος, μέ τόν οποίον μπορεί π.χ. νά σέ χωρίζη ιδεολογικό χάος, είναι καλοπροαίρετος. Ό,τι κι άν λέει πλέον, δέν δημιουργεί αυτό πού αρχίζει σέ "γκρ" καί τελειώνει επίσης σέ "γκρ"
ΥΓ: Ο Κάστρο, μιά χαρά φάνηκε χθές, μέ έναν Κινέζο... Ξανάνοιωσε...
Ναι, άστο, μην τα ανοίξεις. Γιατί διάβασα κάτι ποστ σου τελευταία και θα είχαμε γύρω στα 300 σχόλια έκαστος (σαν τα σοκολατάκια Λεωνίδας) με συζήτηση πάνω στα θέματα των ποστ σου. Άστο, δεν θα κάναμε τίποτα άλλο, δίκιο είχες τελικά!
Ο γερο-Φιδέλ συνταξιοδοτήθηκε (αποστρατεύτηκε αν προτιμάς) και οι Δυτικοί κάνανε γαργάρα τις αντιρρήσεις τους για τον σταλινικό Ραούλ. Τώρα όλοι εκφράζουν την ικανοποίησή τους για τον επερχόμενο εκδημοκρατισμό της Κούβας. Μα δεν είναι γελοίοι; Γλύφουν εκεί που φτύνανε μπας και μπορέσουν να εξηγήσουν πως έγινε και βγήκε ο Κάστρο από το προσκήνιο αλλά δεν βγήκε ο κόσμος στους δρόμους να τα κατεβάσει στους Αμερικάνους. (Ε ρε μίνι πολιτική ανάλυση που έκανα σε σχόλιο ο άνθρωπος!)
Χαχαχα! ήμουν σίγουρος ότι θά απαντούσες κάτι τέτοιο όταν έγραφα τό προηγούμενο μήνυμά μου. Είχαν, βλέπεις, προηγηθεί τά ποστάκια μου γιά τήν επέτειο... Καί όντως, δέν θά κάναμε άλλη δουλειά.
.
.
.
Κάνανε γαργάρα; Δέν πολυπαρακολουθώ γιά νά είμαι ειλικρινής. Βεβαίως δέν περίμενα μή αμοραλιστική στάση τών αμερικάνων καί σέ αυτό τό θέμα. Τουλάχιστον δέν είναι καί πιό προσεκτικοί όταν διετύπωναν απόψεις περί κοινοβουλευτισμού κλπ κλπ. Θά έχει πολύ ενδιαφέρον νά δούμε τούς αμερικάνους νά κάνουν κοκοκό ενώπιον Ραούλ, επειδή ίσως θά έχουν λάβει κάποια εγγύηση π.χ....
Αρχίδια εγγυήσεις έχουν λάβει φίλε μου. Την τελευταία φορά που πήγα στην Αβάνα είχε μαγαζί των GAP πάνω στην παλιά πλατεία και ο Φιδέλ έχαιρε άκρας υγείας τότε.
Οι Κουβανοί ακροβατούν ανάμεσα στο προσωπικό τους σύστημα (δεν είχε άλλωστε, ποτέ, μεγάλη σχέση με τον σοβιετικό ή τον κινέζικο "σοσιαλισμό") και στην αξιοποίηση των πηγών τους μέσω της ελεύθερης αγοράς.
Προσωπικά το μόνο που δεν θα ήθελα είναι να χάσουν το στίγμα τους -που δεν είναι άλλο από την ανθρωπιά και δεν έχει να κάνει τόσο με την πολιτική τοποθέτηση, όσο με την ιδιοσυγκρασία του συγκεκριμένου λαού. Αν ποτέ τα πούμε από κοντά θα σου εξηγήσω τι εννοώ.
Οι Αμερικάνοι κάνουν ήδη κοκοκό, γιατί:
1. Βλέπουν τη διείσδυση της Ισπανίας και της Γαλλίας στον τουριστικό κλάδο της Κούβας, ενώ αυτοί κοιτάνε απέξω, εγκλωβισμένοι από 10 μαχαιροβγάλτες του Μαϊάμι.
2. Θα πρέπει να εξηγήσουν στον κόσμο γιατί δεν έπεσε το σύστημα μετά την αποχώρηση του Φιδέλ και γιατί δεν έκαναν ντου για να προασπίσουν την ελευθερία.
Η αλήθεια είναι πως εμπορικά δεν τους παίρνει πλέον να κάνουν τίποτα γιατί το κουβανέζικο κράτος έχει φτάσει σε σχεδόν πλήρη αξιοποίηση των πηγών του (με τους Ευρωπαίους που λέγαμε παραπάνω και με κράτη της Λατινικής Αμερικής) και στρατιωτικά, μια εισβολή στην Κούβα θα στοίχιζε πάνω από 2.000.000 νεκρούς στον Θείο Σαμ (ο οποίος δεν έχει τόσο κόσμο για ξόδεμα).
Υ.Γ.: Πάρε τον φίλο σου τον Ξυλοκόπο και πεταχτείτε μέχρι το Νησί κάποια φορά κι αν δεν φας κόλλημα σου πληρώνω τα εισιτήρια. Αλλά να πάτε σαν άνθρωποι, όχι σαν τουρίστες -εντάξει;
τί νά πώ αρχηγέ μου, η απάντησή σου αυτή έδειξε ότι ξέρεις τά πράγματα (εκεί) πολύ καλύτερα, σάν εντελώς έκ τών έσω. Σέ τέτοιες φάσεις, προτιμώ νά "ακούω"...
Όσο γιά τά ταξίδια... Γάμησέ τα... Μιά κωλοϊταλία προσπαθώ νά φτιάξω κι όλο μού διαφεύγει... Πού θά πάει όμως!
Ναι, εντάξει, το έχω ψάξει κάπως -λόγω ενδιαφέροντος. Αλλά δεν είμαι και ο Πάπας -έτσι; Απόψεις έχω κι αυτές λέω -σιγουριά δεν έχω ούτε για τον κώλο μου (με το συμπάθειο).
Ρε, δεν αντέχω να ψάχνω κάθε φορά αυτό το ποστ του Ξυλοκόπου -στείλε μου ένα μέιλ να τα πούμε με καμιά μπύρα ανάμεσα. Το έχω στο μπλογκ μου.
Υ.Γ.: Για τα ταξίδια παραδειγματίσου από τον οικοδεσπότη που φεύγει εκτός Ευρώπης. Γιατί εδώ, νομίζω, έχουμε καταντήσει χωριό. Μόνο η γλώσσα αλλάζει -παλιά πήγαινες εξωτερικό για να πετύχεις καμιά ξανθιά, τώρα έχουμε γεμίσει και εδώ. Τέλος πάντων -δεν είμαι κατάλληλος να πολυμιλάω για αυτά γιατί σιχαίνομαι τα ταξίδια.
χαχαχα... οκ...
Όποιος μάθει στους έλληνες ότι δε λέμε δε-π-τερόλεπτα αλά δε-υ-τερόλεπτα και ότι η προστακτική δεν παίρνει αύξηση,θα έχει προσφέρει στην Ελλάδα περισσότερα από ό,τι ο Βενιζέλος που επί των ημερών της πρωθυπουργίας του διπλασιάστηκε η Ελλάδα.
Η μεγαλωσύνη στα έθνη δε μετριέται με της καρδιάς το πύρωμα και με αίμα,αλλά με τη γνώση της γλώσσας τους από τους ανθρώπους που τα αποτελούν.
Γιώργης Χολιαστός
Thanks..
Dave kion,
Articles Directory
Post a Comment