ΣενΓιανγκ, ΛιαοΝινγκ

Στο ΣενΓιάνγκ γεννήθηκε η Γκονγκ Λι, η ωραιώτερη γυναίκα ανατολικά των Ουραλίων. Είναι επίσης η μεγαλύτερη πόλη στο ΛιαοΝίνγκ, αλλά αυτοί οι δυο λόγοι δεν ήσαν αρκετοί για να την χρήσουν πρωτεύουσα επαρχίας, τίτλο που έκλεψε το ξενέρωτο ΝταΛιάν, η καθαρότερη κινέζικη πόλη, την οποία επισκεύτηκα για δουλειές και της οποίας είδα μόνο τη βιομηχανική ζώνη, ενώ ένας γερμανός με μυτερές μπότες κάπνιζε ασταμάτητα κάμελ άφιλτρα και προσπαθούσε να κλείσει μια συμφωνία με τους κινέζους και να πάρει την αντιπροσωπεία μιας εταιρείας παρασκευής γερανών. Η δουλειά χάλασε, ο γερμανός έμπλεξε άσχημα σκοτώνοντας κάποιον σε ένα αυτοκινητιστικό και σπάζοντας ο ίδιος πολλά κόκκαλα. Αλλά ξεφεύγω, το θέμα δεν είναι αυτό, δεν είναι καν η Γκονγκ Λι, που αν ήταν στο χέρι μου θα ήταν ένα από τα τρία θέματα που θα με απασχολούσαν πάντα (τα άλλα δυο θα ήταν τα γουέστερν του κλιντ και η πορνογραφία).

Η απαγορευμένη πόλη στο ΣενΓιανγκ χτίστηκε από τους 2 πρώτους αυτοκράτορες των Τσινγκ και πριν την ομώνυμη του Πεκίνου, δηλαδή πριν μεταφέρουν την πρωτεύουσα. Το παλάτι έχει αμέτρητα δώματα για όλες τις συζύγους και τις παλλακίδες των αυτοκρατόρων, οι οποίες έγραψαν τη δική τους ιστορία με τις ίντριγκες, τις καμαρίλες, τις αρρώστειες και τις αυτοκτονίες τους. Αυτοί οι δυο πρώτοι αυτοκράτορες έγιναν διάσημοι για τα 8 Φλάμπουρα των Μαντσού, ένα πρωτοποριακό σύστημα στρατιωτικής ιεράρχησης και πολιτικής οργάνωσης, το οποίο μπορεί για κάποιον ελλειπτικό λόγο να εξηγεί και γιατί οι ματζουριανές είναι 8 καντάρια γκάβλες. Το πρόβλημα εντοπίζεται στο δέρμα και κυρίως στο πρόσωπο όσων ζούνε σε εξαιρετικά μολυσμένες περιοχές και οι οποίες συχνά εμφανίζουν ακμή στη φάτσα ενώ έχει προ πολλού παρέλθει η εφηβεία τους, αλλά όσες έχουνε πορσελάνινο πρόσωπο πιάνουν έξτρα πόντους και τους προσθέτουν σε αυτούς που κερδίζουν από το ύψος τους και την κοφτή προφορά τους, που δεν έχει τα λαρυγγικά ρο του νότου. Ξαναπιάνω τον ειρμό μου και προσθέτω ότι και μετά τη μεταφορά της πρωτεύουσας οι Τσινγκ κάνανε επίσημες περιοδείες στα βορειοανατολικά με απαραίτητη στάση στο ΣενΓιανγκ, μέχρι που ο Σουν ΓιατΣεν κύρηξε την πρώτη κινέζικη δημοκρατία και μέχρι που μπούκαραν οι γιαπωνέζοι και γαμήθηκε το σύμπαν.

Το μουσείο της 18 Σεπτέμβρη του 1931 θυμίζει τη γιαπωνέζικη εισβολή που ξεκίνησε από το ΣενΓιανγκ. Οι κατακτητές επικαλέστηκαν γενικευμένη αταξία που ξεκίνησε με δική τους προβοκατόρικη ενέργεια: ο στρατάρχης Τζανγκ ΤζουοΛί, ο στρατιωτικός και πολιτικός διοικητής των τριών βορειοανατολικών επαρχιών και του συνόρου με την Μογγολία, σκοτώθηκε όταν οι γιαπωνέζοι ανατίναξαν τμήμα του Νότιου Ματζουριανού Σιδηροδρόμου. Ο Τζανγκ ΤζουοΛί είχε 6 γυναίκες και πολλούς γιούς και κόρες, αλλά διάδοχός του έγινε ο Τζανγκ ΣουεΛιάνγκ, μια μυστήρια και εμβληματική μορφή, ένας ειρηνιστής που έγινε στρατηγός σε καιρό πολέμου, ένας διανοούμενος πατριώτης ο οποίος προσπάθησε να φέρει σε συμφωνία την Κουομιντάνγκ και τους Κομμουνιστές μπροστά στον κίνδυνο που διέτρεχε η χώρα του. Ήταν ένας από τους πρωτεργάτες του Επεισοδίου της ΣιΑν, δηλαδή της απαγωγής του Τσιανγκ ΚάιΣεκ από μια ομάδα στρατηγών που τον ανάγκασαν να υπογράψει συνθήκη ανακωχής με τους κομμουνιστές το 1936. Ο Τζανγκ ΣουεΛιάνγκ πέθανε ημιεξόριστος στη Χαβάη στα 100 του χρόνια το 2001, έχοντας πληρώσει βαριά την καχυποψία και του Μάο στην ηπειρωτική Κίνα και του Στρατάρχη Τσιανγκ στην Ταιβάν.


Οι Ιάπωνες ακολούθησαν, αν και σε κάπως μικρότερη κλίμακα την ταχτική που τελειοποίησε η μονάδα 731 στο ΠινγκΦάν, έξω από το Χαρμπίν, δηλαδή βιολογικό και χημικό πόλεμο με αμάχους για πειραματόζωα, γενικευμένη τρομοκρατία του πληθυσμού, ασταμάτητη προπαγάνδα και ψυχολογικό πόλεμο. Αν και οι πρωτεργάτες αυτών των εγκλημάτων αμνηστεύτηκαν αργότερα, προκειμένου να δώσουν τα πορίσματα των «ερευνών» τους στους αμερικάνους, που τα χρησιμοποίησαν χωρίς δεύτερη σκέψη στον πόλεμο της Κορέας, ήταν οι ίδιοι που χρόνια αργότερα επέστρεψαν και βοήθησαν τους κινέζους να ξεθάψουν τα πτώματα και τις εγκαταστάσεις που προσπάθησαν να εξαφανίσουν υποχωρώντας. Οι κινέζοι τα παίρνουν πολύ στα σοβαρά αυτά τα πράματα και δεν καταλαβαίνουν από λεπτότητες. Στο μουσείο βρίσκει κανείς πάμπολλους σκελετούς όπως ξεθάφτηκαν. Σε μια προθήκη στον τοίχο, χωρίς ούτε καν τζάμι μπροστά, έχουν εκθέσει δυο σκελετούς δεμένους με αλυσσίδα στα πόδια, ένα αντρόγυνο που δολοφονήθηκε δεμένο. Διακρίνονται οι τρύπες στο κρανίο από τις σφαίρες.

Η ΣιΤαΤζιε διασχίζει την κορεάτικη συνοικία, που είναι τίγκα στα ύποπτα μασατζίδικα και καραόκε και γεμάτη κλινικές για πλαστικές επεμβάσεις. Οι κορεάτισσες έχουνε μια δίχως προηγούμενο εμμονή που εγγύτητα βρίσκει μόνο σε καμμένους ποπ σταρς της δεκαετίας του 80 να κάνουνε διορθωτικές επεμβάσεις. Και ενώ κάποιος καλοπροαίρετα αθώος, όπως εγώ καλή ώρα, θα νόμιζε ότι τη μερίδα του λέοντος παίρνουν οι φουσκοβύζικες επεμβάσεις, η πραγματικότητα είναι ότι η μεγάλη πλειοψηφία αφορά βλεφαροπλαστικές. Είναι μεγάλος ο κόσμος μας και παράξενος και για μένα συμβολίζεται με ένα κορεάτικο ζεν μπαρ, όπου μαζί με τη χάινεκεν σου φέρνουν κάτι ψητές μαρίδες για σνακ. Ή ίσως όλα τα περίεργα φιούζιον πιάτα που έφαγα χριστουγεννιάτικα, ντιμ σαμ, καφτερά λαχανικά, παρέα με πίτσες και μπριζόλες. Ή το ξεκοίλιασμα που έριξα στο λόμπυ του τρέιντερς χοτέλ, μασουλώντας σούσι, κοτόπουλο και σούπες με τζίντζερ. Ήμουνα κρυωμένος, συντηρούσα την εγρήγορσή μου μπλέκοντας ασπιρίνες και μυκοσολβάν, έπινα χυμούς κοκκινίζοντας από ντροπή και δεν είχε πιάσει καν κρύο. Στους μείον εφτά μέτραγε για ματζουριανό καλοκαίρι. Τη μέρα που έφυγα χιόνισε άγρια. Μετά, ο υδράργυρος πήρε να χαμηλώνει και να κάνει νυχτιάτικα πίπα στο θερμόμετρο στους μείον 18.

Ο καθεδρικός ναός του ΝανΓκουάν χωρά χίλιους πιστούς και τελεί τη χριστουγεννιάτικη λειτουργία στα μανδαρίνικα, σύμφωνα με το καθολικό τυπικό. Είναι λίγο σουρρεαλιστικό το gloria in excelsis deo στα κινέζικα και μια κίτρινη καλόγρια με κοιτά βρώμικα όταν βγάζω την κάμερα να πάρω φωτογραφίες. Έξω από το εξομολογητήρι, που μάλλον λέγεται κάπως αλλιώς αλλά δεν τα πάω καλά με την εκκλησιαστική ορολογία, η ουρά μακραίνει. Μια γυναίκα ανεβαίνει στον άμβωνα και παίρνει να διαβάζει κάποιον προφήτη. Οι κινέζοι μουρμουρίζουν. Βγαίνω, κοιτάζω τα γοτθικά τόξα του ναού, το κακόγουστο στολισμένο δέντρο στον περίβολο και φεύγω.

Το οικονομικό μουσείο ήταν γερμανική τράπεζα μια φορά και έναν καιρό, αλλά τώρα αφηγείται την ιστορία όλων των τραπεζών του ΝτονγκΜπέι και ένας φύλακας φουσκώνει από περηφάνεια λέγοντάς μου ότι ο πελώριος μπρούτζινος ταύρος στο λόμπυ είναι ακριβέστατη κόπια αυτού που υπάρχει στο χρηματιστήριο της Νέας Υόρκης. Περιφέρομαι στα δωμάτια με τα εκθέματα και από κάποια παράθυρα βλέπω το σπίτι του Τζανγκ ΣουεΛιανγκ, από κάποια άλλα την Απαγορευμένη Πόλη, κι όλες αυτές οι δόξες και οι πόλεμοι και οι θάνατοι σα να έχουνε συμπυκνωθεί σε αναμνηστικά κέρματα, όπου ιστορικές φιγούρες χαιρετάνε καλόβολα το πλήθος, πατρικά, γεμάτες σοφία, καταδεχομένες τα χειροκροτήματα ενός ολόκληρου λαού που γεμίζει ευγνομοσύνη για κάτι που έγινε, για κάτι που ίσως σήμαινε κάτι, αλλά ξεχάστηκε η ουσία του και έμεινε μόνο η χειρονομία, σαν τη σημαία ενός έθνους που εξαλείφθηκε.