αλληγορία με δυσερμήνευτους υπότιτλους

Τα φώτα γύριζαν μαζί με τ’άλογα και χάραζαν λευκές γραμμές στη νύχτα. Ελαφρά ανήσυχος και γεμάτος απειλητική νοσταλγία απομακρύνθηκα από το καρουζέλ και στάθηκα να χαζέψω το σόου στον πεζόδρομο.

            Η μαϊμού ήταν ντυμμένη στα γαλάζια, φορώντας παιδικές πυτζάμες. Ο άντρας την είχε δεμένη κι όπως η μαϊμού έτρεχε προς το συγκεντρωμένο πλήθος, τραβούσε με δύναμη και το ζώο τιναζόταν στην άλλη μεριά μ’οδυνηρή ταχύτητα. Η μαϊμού φορούσε μάσκα, μια γύψινη κάσκα που κάλυπτε όλο το κεφάλι της και που για πρόσωπο είχε το πρόσωπο ενός παιδιού· στα πόδια είχε τροχοπέδιλα κι όπως ο άντρας τραβούσε το λουρί που της είχε δέσει στο λαιμό, εκείνη έτρεχε και τσούλαγε και σερνόταν τρομάζοντας τους παρεβρισκόμενους. Το παράδοξο τούτο τελετουργικό είχε μουσική υπόκρουση: ένα σκεβρωμένο πλάσμα – αδύνατο να διακρίνω αν ήταν άντρας ή γυναίκα – καλυμένο με κουρελιασμένα ρούχα έπαιζε ένα ξυλόφωνο, ή μάλλον βαστούσε ρυθμό σε μια μεταλλική πλάκα που έμοιαζε με ξυλόφωνο.

            Στεκόμασταν όλοι ένα γύρο, κάποιοι όρθιοι, κάποιοι σε βαθύ κάθισμα και κοιτάζαμε το υβρίδιο με το παιδικό πρόσωπο να εκσφενδονίζεται πέρα δώθε και να βγάζει διαπεραστικές κραυγές. Το πιθηκοειδές πλησίαζε γρήγορα κάποιον θεατή, κι όπως εκείνος αθέλητα τραβιόταν προς τα πίσω, τ’αφεντικό του ζώου τραβούσε τη λουρίδα και κείνο βρισκόταν τιναγμένο στη άλλη πλευρά, σχεδόν αγγίζοντας κάποιο παιδί που τρομαγμένο, κρυβόταν στην αγκαλιά των γονιών του. Γύρω γύρω έτρεχε και τσουλούσε και σερνόταν, σα χαλασμένη κούκλα ή σαν απολιθωμένο έμβρυο· η μονότονη μουσική συνόδευε την υπνωτική επίδειξη.

            Μαγνητισμένος από το γκροτέσκο κουκλοθέατρο, ήμουν καρφωμένος στη θέση μου. Περίμενα το μεσαιωνικό παιγνίδι να καταλήξει κάπου, αλλά η παράσταση δεν τέλειωνε και δεν οδηγούσε πουθενά. Το ζώο συνέχισε να πατινάρει, με την παιδική μάσκα του να φτάνει εκατοστά από τα πρόσωπά μας. Η αυλαία αργούσε να πέσει κι οι θεατές άρχισαν να αραιώνουν. Στο τέλος έφυγα κι εγώ, γεμάτος ντροπή κι ένοχη ευχαρίστηση.