Περπατάς με δυσκολία διασχίζοντας το πλήθος,οι πάντες στήνονται σε ουρές, στα καρουζέλ, στα τραινάκια, σε μια ρέπλικα γαλέρας που διαγράφει μια πελώρια τροχιά εκρεμούς. Στήνονται για εισητήρια και παγωτά και για να βγάλουν φωτογραφίες, και τότε τους βλέπεις, ο άντρας με μια θυμωμένη μαύρη γενειάδα, η γυναίκα τυλιγμένη στο κατάμαυρο χιτζάμπ, σαν υπέρβαρος νίντζα που ετοιμάζεται να επιτεθεί στα πλαστικά αλογάκια, σα διαφήμιση σαπουνόπερας στα χρόνια του χαλιφάτου. Κοιτάς ένα γύρο και βλέπεις κι άλλες μπούρκες να κρατάνε φωτογραφικές μηχανές και να σημαδεύουνε τις χορεύτριες που προμοτάρουν εταιρείες κινητής τηλεφωνίας, κουνώντας τα γυμνά μπουτάκια τους στη σκιά του βουνού και τ'ουρανού: ίδιος πλανήτης, διαφορετικοί κόσμοι.
Το καζίνο του ριζόρτς γουόρλντ στο Γκέντινγκ ήταν το πρώτο και μοναδικό καζίνο του γκρουπ πριν του σπάσει το νοτιασιατικό μονοπώλιο το καζίνο στη Σεντόζα. Στην απογεματινή ομίχλη κι αργότερα στο ηλιοβασίλεμα, το λουναπάρκ μοιάζει σχεδόν όμορφο, με τα φώτα αμυδρά να τρυπάνε την υγρασία και τις ομίχλες που συνάζονται και σκαλώνουν στο υψίπεδο. Τα δυο χτίρια του Ουάν Γουόρλντ Χοτέλ, του μεγαλύτερου ξενοδοχείου του κόσμου - αν μετρήσεις μόνο τα δωμάτια - στέκονται τσιμεντένια και πολύχρωμα και στεγάζουν όλες αυτές τις περίεργες λουρίδες της ανθρωπότητας, μεσανατολίτες τουρίστες, κινέζους τζογαδόρους, μαλαισιανούς επιχειρηματίες, σιγκαπουριάνους με τις ερωμένες τους και χονγκονέζους με τα παιδιά τους.
Χαμηλότερα στην πλαγιά και κοιτάζοντας τους τσιμεντένιους γίγαντες βρίσκεται μια παγόδα κι ένας ναός κινέζικος. Απέναντί τους κάθεται μεγαλόπρεπος ο Βούδας με τους μακριούς λοβούς και τη σβάστικα στο στήθος και γύρω του, σκαλισμένη η πλαγιά του βουνού, εξιστορεί με πλάκες, χαρακτικά και πολύχρωμα αγάλματα τους Κύκλους της Κόλασης, με τη φαντασία του Δάντη και τη σχεδιαστική εκφραστικότητα του Ιερώνυμου Μπος. Ακόμα κι η βουδική αιωνιότητα φαίνεται να έχει δαίμονες με μακριές γλώσσες που ξεκολάνε βυζιά, βγάζουνε μάτια και πριονίζουνε αφτιά. Προσπαθώ να θυμηθώ τις διάφορες βουδικές σέχτες και ποια πιστέβει τι, αλλά παραιτούμαι της προσπάθειας και κοιτάζω το βουνό και την ομίχλη. Ανασαίνω βαθιά και φεύγω.
Μέσα στο ριζόρτ ακολουθώ την πεπατημένη, τρώω μπουφέδες μέχρι να σκάσω, βολτάρω στο καζίνο χωρίς να παίζω, βγαίνω στο ψιλόβροχο και θαυμάζω τα βεγγαλικά. Βγάζω εισητήριο για το βραδινό σόου και μπανίζω ακροβάτες και μάγους που πριονίζουν και παλουκώνουν γκόμενες. Κάποια στιγμή βγαίνει μια ουκρανέζα καλλιτέχνις και αρχίζει να κάνει κόλπα σ'ενα μεγάλο πανέρι άμμο. Ζωγραφίζει με την άμμο, φτιάχνει πορτραίτα και φεγγαρόφωτες βραδιές και παιδιά που κοιτάζουν τα άστρα και το Μάικλ Τζάκσον να χορεύει και διάφορα τέτοια, κάποιος λέει το όνομά της και πόσο σπουδαία καλλιτέχνις είναι και ότι έχει ένα σκασμό βίντεο στο γιουτουμπ. Όλες οι διασημότητες από κάπου πρέπει να ξεκινήσουν.
No comments:
Post a Comment