Η Φελίσια Τανγκ πεθαίνει

Σε μια προηγούμενη ζωή πήγαινα στο Σαν Μπερναντίνο περνώντας από το ράντσο του Γουίλιαμ Μονρό. Πριν έρθουν τα βαγόνια της Σάουθερν Πασίφικ, πριν έρθει η καταραμένη απαγόρεψη του 1919, πριν αθροιστούν τα 240 εκτάρια της Μονρόβια σαυτά της Σάντα Μόνικα και της Πασαντίνα και φτιαχτεί η κομητεία του Λος Άντζελες. Τον ίδιο ήλιο είχε τότε, έβλεπες λιγοστούς ινδιάνους και άκουγες ιστορίες βετεράνων της μεξικάνικης επανάστασης - κάποιοι γέροι θυμούνταν ιστορίες ακόμα παλιότερες, από τον καιρό των Ισπανών.

Δεν ξέρω πως να ξεκινήσω τον επικήδειο, ακούω Μονρόβια και σκέφτομαι τη Φελίσια Τανγκ νεκρή, βασανισμένη και πνιγμένη, σκέφτομαι ένα φόνο που είναι κάτι παραπάνω από έγκλημα. Περνάνε στο νου μου διάφορα μοτίβα, ο ήλιος, η θρησκεία, το σεξ, όλοι οι άξονες πάνω στους οποίους κινήθηκε η ζωή της Φελίσιας και του Μπράιν Λη.

Από τη Σιγκαπούρη στο Περθ κι από κει στη Μονρόβια. Από το καθολικό σχολείο θηλέων σε γυμνές φωτογραφίσεις και στα ημερολόγια του πλέυ μπόυ. Τα φουσκωμένα βυζιά και το ξυρισμένο μουνί ήσαν εμβληματικά του Λος Άντζελες στα 90'ς, της εποχής του μπέιγουτς: ασιατικά λαγουδάκια σε λάγνες πόζες, υπό το Zeitgeist της Πάμελα Άντερσον. Ον λάιν πόκερ, υποθήκες και δάνεια σε προσπάθεια απεγκλώβισης, απεγκλώβισης από τι; Από την υποψία ότι σε εποχή ιντερνετικού ανταγωνισμού θα έπρεπε να περάσει στο χαρντκόρ; Ή μήπως προσπάθεια για συμμετοχή σε μέινστρημ ταινίες, πέρα από κάμεο σε κωμωδίες τύπου αμέρικαν πάι και ρολάκια δίπλα στον Τζάκι Τσαν;

κι ο Μπράιαν Λη Ραντόουν χαράζει τη δική του σουρρεαλιστική πορεία, παπάς κι απόφοιτος θεολογίας, περιζήτητος εργένης σε ριάλιτι, εραστής από τον Απρίλιο και το Βέγκας. Τι τον τράβηξε στη Φελίσια, κίτρινος πυρετός, το σύνδρομο του λευκού ιππότη, η λαχτάρα να ξεπεράσει το παρελθόν του, το σελέμπριτυ σαμπ-κάλτσιουρ που μολύνει όλη την κοιλάδα, ή μήπως η αγνή, ανόθευτη φαντασίωση να γαμήσει το κορίτσι του ιλλουστρασιόν σέντερφολντ, να μετατρέψει την αυνανιστική πρώτη ύλη σε καθημερινότητα; Ίσως τίποτα απόλα αυτά, μπορεί η ιστορία να είναι βαρετή και κοινότοπη όσο όλοι οι έρωτες που μόνο στα μάτια των ερωτευμένων είναι μοναδικοί.

Ενοχή, ζήλεια, ουσίες;

Θλιβερές υποθέσεις, σκάνδαλα που εκτείνονται δυο-τρεις γειτονιές, δημοσιεύματα δίλεπτα, στήλη σε προτελευταία σελίδα εφημερίδας, και μόνο στο ίντερντετ, ως απομεινάρι μνήμης, ως προσθήκη σε κάποιο ψηφιακό αρχείο, κάποια γυμνά, λίγα αφιερώματα στο γιουτουμπ, λίγα περισσότερα κλικ σε κάποια μηχανή αναζήτησης: τίποτα δεν χάνεται, τα πάντα ανασύρονται, όλες οι μικρές τραγωδίες μένουν στην επικαιρότητα κάποιου μυαλού.