Τριάντα χρόνια πριν, μικρό αγόρι, χάραζα με το δάχτυλό μου τον πρώτο περίπλου στην πλαστική υδρόγειο ή τους βαριούς δερματόδετους άτλαντες του πατέρα μου και συλλογιζόμουν το μεγαλείο και τον τρόμο και τη μοναξιά του Μαγγελάνου, που χάθηκε στα μισά του δρόμου. Σκεφτόμουν αν θα έκανα ποτέ μεγάλα ταξίδια κι αν θαφηνόμουν για καιρό σε τόπους μ'εξωτικά ονόματα και σε θάλασσες που παλιοί χάρτες εξεικόνιζαν γεμάτες ναυάγια και θηρία.
Και νάμαι τώρα, στην άλλη μεριά του εφιάλτη, έχοντας ξετυλίξει τα κουρέλια της μισής ζωής μου, να παραγκωνίζω πολύχρωμους τουρίστες και να σηκώνω την κάμερα και να περιμένω να βρουν την τέλεια πόζα οι χοντρές κυρίες μπροστά στον σταυρό, μήπως και ξεκουμπιστούν και μπορέσω να θαυμάσω τη στιγμή ετούτη. Για χρόνια οι προσκυνητές έκοβαν παρανυχίδες απ'το ξύλο, μέχρι που οι αρχές θηλάκωσαν το σταυρό μέσα σ'έναν άλλον. Έπειτα τον στέγασαν σαυτό το μπογιατισμένο κιόσκι. Θεέ μου, τι πολύτονη θλίψη.
Πόσο πιο όμορφος θάταν, γυμνός, διαβρωμένος κι απέριτος, κάτω απτον ουρανό και τον ήλιο, δίχως επισκέπτες και συντήρηση, δίχως καρτ-ποστάλ κι επεξηγηματικές πλάκες! Πόσο πιο όμορφος ήταν ο σταυρός τούτος, όταν τον φανταζόμουν απλωμένος στο πάτωμα, μπροστά στους βαριούς, δερματόδετους άτλαντες!
No comments:
Post a Comment