Κοιτάζω τις χαραγμένες χρονολογίες σε
πλάκες και σταυρούς και συλλογίζομαι πόσο πρώωρα και πόσο άδικα χάθηκαν όλοι,
κάποιοι από χολέρα, οι περισσότεροι από ελονοσία. Ο πρώτος κυβερνήτης, διάφοροι ναύτες κι
έμποροι, ιερείς και γραφειοκράτες μοιράζονται το χώμα με όλες τις μαραμένες Αγγλίδες
και τ’ανήλικα παιδιά τους. 12 Κινέζοι χριστιανοί κατάφεραν να γλιτώσουν από την Εξέγερση των Μπόξερ, αλλά
χάθηκαν στην Πενάνγκ από τα κουνούπια, τους βάλτους, τη ζούγκλα και την έλλειψη
υγιεινής κι αποστειρωμένων εργαλείων. Μοιράζονται το ίδιο χώμα με Αρμένηδες και
Γερμανούς κι αυτοί συγκατοικούν με την αφρόκρεμα της αποικίας, τους Μπράουν,
τους Σκοτ και τους αδερφούς Λόγκαν.
Πάνω
από 100 τάφοι δεν έχουν αναγνωριστεί ακόμα και μόλις μερικές δεκάδες στέκονται
εμβληματικά με θόλους, κολώνες κι αναθέματα. Πριν την επέκταση της Τζωρτζτάουν,
το κοιμητήρι θα ήταν στα όρια της πόλης και της ζούγκλας, σύμμετρο και
ταιριαστό με τα αίτια του χαμού των ταφέντων. Σήμερα βρίσκεται ανάμεσα σε
ξενοδοχεία, αναστηλώσεις και παραλίες, αλλά παραμένει χώρος που σε στοιχειώνει.
Σμήνη από κουνούπια, ιδρώτας, παλιές μυρωδιές από υγρασία, λειχήνες και λάσπη,
δέντρα που χαμηλώνουν τα κλαδιά τους – οι εντυπώσεις μου είναι παράξενα
ονειρικές. Τα χέρια μου αγγίζουν τις πλάκες και τα δέντρα και ξεσκαλώνω δύσκολα
και χωρίς να το θέλω: ένα γκρουπ τουρμπάνια και γενειάδες μπαίνει και αρχίζει
να διαβάζει τις πλάκες, ένα άλλο τσούρμο – μοντέλο, φωτογράφος, φωτιστής –
ετοιμάζεται.
Γυρίζω,
κοιτάζω την χαμηλή, μισάνοιχτη καγκελόπορτα, και περνάω απέναντι.
No comments:
Post a Comment