Η λάκσα στην Πενάνγκ διαφέρει απ’αυτές που έφαγα στο Βόρνεο, τη Σινγκαπούρη ή την ηπειρωτική Μαλαισία. Στην πρώτη μπουκιά διαπιστώνω ότι εκτός από τη σαρδέλλα έχουν προστέσει ανανά και μέντα – μια παρανοϊκή συμφωνία γεύσεων. Δεν κατορθώνω ν’αδειάσω το μπωλ μου και συμπληρώνω το πρώτο γεύμα μου με ομελέτα και τηγανητά μύδια. Καθαρίζω το λαρύγγι μου με χυμό από ζαχαροκάλαμο και βγαίνω στον ήλιο.
Γαστρονομικά,
το νησί βρίσκεται κάπου ανάμεσα στη ΝΑ Ασία και τον αστερισμό της Ανδρομέδας.
Υπάρχουν βόρειες επιδράσεις, από τον καιρό που το Σουλτανάτο του Κεντά
προσπαθούσε να προστατέψει την περιοχή από τις επελάσεις των Σιαμέζων και των
Βιρμανών. Η ταϊλανδέζικη κουζίνα είναι εξαιρετική σε όλη τη Τζωρτζτάουν, και
κυρίως στην ιστορική προβλήτα, όπου μπορεί κανείς να φάει τομ γιαμ σούπα ακόμα
και με διάφανο, αντί για κόκκινο ζουμί. Φυσικά βρίσκει κανείς και όλα τα
κινέζικα, μαλαίυ και ινδιάνικα πιάτα, όπως σε όλη τη χερσόνησο και τα στενά.
Αστόχαστα τρώω καφτερά στην απογεματινή κάψα, αλλά εκδηλώνοντας σπάνια σωφροσύνη,
πίνω γιαούρτι με γεύση μάνγκο αντί για το συνηθισμένο μου επιδόρπιο, τα δυο
μπουκάλια μπύρα.
Ολόκληρη η Τζωρτζτάουν έχει ανακηρυχθεί
μνημείο πολιτιστικής κληρονομιάς από την Ουνέσκο. Πέρα από από την αποικιακή
αρχιτεκτονική, κινέζικες τεχνοτροπίες του 19ου και του πρώιμου 20ου
αιώνα εκπροσωπούνται από βουδικούς και ταοϊστικούς ναούς, από τα κεντρικά
συντεχνιών και οργανώσεων, από σπίτια και μαγαζιά.
Επισκέφτομαι τη
Γαλάζια Έπαυλη του Τσονγκ Φατ Τζε, πλήρως αναστηλωμένη και πλέον λειτουργική,
ως ξενοδοχείο κι ως αξιοθέατο με εισητήριο και ξενάγηση. Γνωστός εκ περιτροπής
ως τελευταίος μανδαρίνος, πρώτος καπιταλιστής ή Ροκφέλλερ της Ανατολής,
αποφάσισε στα 70 του να παντρεφτεί για έβδομη φορά – αλλά για πρώτη, από έρωτα
– μια 17χρονη. Η ξεναγός μας είναι 70, είμαι σίγουρος. Υπάρχει συμμετρία σε
κάτι τέτοιες υποθέσεις. Περιφέρομαι και κοιτάζω όλα τα άριστα διατηρητέα και
θεμελιωδώς αχρείαστα αντικείμενα, κειμήλια πλέον μιας εποχής χαμένης, γεμάτη
πτυελοδοχεία από πορσελάνη, δοχεία νυχτός, μουσικά κουτιά και ραπτομηχανές.
Επισκέφτομαι κι
άλλες επαύλεις και ναούς και γεμίζουν τα μάτια μου ξυλόγλυπτα, θυμιάματα και
μπογιατισμένους δαίμονες σε δίφυλλες πόρτες. Οι εκκλησίες, τα μουσεία και τα
κυβερνητικά χτίρια αστράφτουν κατάλευκα. Παντού είναι εμφανής η αγάπη των Άγγλων
για γκαζόν και περιστύλια και συναγωνίζεται το πάθος των κινέζων και των
μουσουλμάνων για αραβουργήματα, κόκκινα φανάρια και δράκους.
Ο Φράνσις Λάιτ γεννήθηκε μπάσταρδος από μια
χωριάτισσα στο Σάφολκ, αλλά η υιοθεσία τον έσωσε από την ανέχεια και την
ασημαντότητα. Μετά από χρόνια στο βασιλικό ναυτικό και την Εταιρεία των
Ανατολικών Ινδιών, προσάραξε στην Πενάνγκ κι ανέλαβε να την οχυρώσει για
προστασία από τους Σιαμέζους και τους Γάλλους, που δεν επιτέθηκαν ποτέ. Το
οχυρό Cornwallis πήρε τ’όνομα
από τον γνωστό στρατηγό που ηττήθηκε από τον Ουάσινγκτον στον πόλεμο της
αμερικάνικης ανεξαρτησίας, αλλά η καρριέρα του στην Εταιρεία συνεχίστηκε μέχρι
που ανέλαβε κυβερνήτης στην Ινδία. Αρχικά, οι οχυρώσεις ήτανε πάσσαλοι και
φοίνικες αλλά γρήγορα επεκτάθηκαν και γέμισαν πέτρες και κανόνια. Από τα πρώτα
χρόνια του φρουρίου, παραμένουν η αποθήκη πυρομαχικών και το ξωκλήσι. Τα
παραταγμένα κανόνια φέρουνε τη σφραγίδα του βρετανικού στέμματος, εκτός από ένα
που επιδικνύει το VOC της
Ολλανδικής Εταιρείας των Ανατολικών Ινδιών και που χορηγήθηκε στο φρούριο άθελά
του μετά από ναυάγιο.
Ο Φράνσις Λάιτ πέθανε νέος, όπως και ο διάδοχός του και ο
διάδοχος του διαδόχου του και όλοι ετάφησαν στο παλιό προτεστάντικο
νεκροταφείο. Το μπρούτζινο άγαλμα στην είσοδο του φρουρίου φέρει επιγραφή ότι
εικονίζει τον πρώτο κυβερνήτη αλλά τα χαρακτηριστικά του θυμίζουν άλλον. Από το
σπαθί μόνο η λαβή μένει, το υπόλοιπο έλιωσε για να χρησιμοποιηθεί από τους
Ιάπωνες ή κατά της ιαπωνικής κατοχής. Δεν είμαι σίγουρος. Βγαίνοντας, στον κήπο
έξω από το φρούριο ο ινδός πουλά παγωτά. Τέσσερεις μπάλες, μια από ντούριαν,
μια από φασόλι, μια από καλαμπόκι και μια από γλυκοπατάτα. Φτύνω στο γκαζόν
αηδιασμένος και φεύγω.
