Θα σας πω μια μικρή ιστορία.
Το 1974 έπεσε η δικτατορία στην Πορτογαλλία. Την επόμενη χρονιά, το MPLA κέρδισε με άνεση τις εκλογές στην Αγκόλα. Διόλου παράξενο, τα περισσότερα απελευθερωτικά κινήματα στις αποικίες είχανε μαρξιστική ρητορική - έναν μπούσουλα κατά του ιμπεριαλισμού που εξέφραζαν οι ευρωπαϊκές δυνάμεις. Στην ουσία, δεν υπήρχε ούτε ίχνος μαρξιστικής παιδείας και συνείδησης, ούτε στους ηγέτες πολεμάρχους που μετατράπηκαν σε δικτάτορες, ούτε στις ψοφοδεείς μάζες που πήρανε τα όπλα που αφειδώς καραβόστελναν κουβανοί και σοβιετικοί. Τα ίδια έλεγαν παλιότερα και ο Λουμούμπα στο Κογκό και οι φελλάγκας στην Αλγερία και οι αντάρτες στην Υεμένη, κι ο Μουγκάμπε στη Ροδεσία και οι αγκολέζοι σίμπας και οι Τίγρεις και ένας ολόκληρος συρφετός σε όλον τον τρίτο κόσμο. Τέλος πάντων, ο ψυχρός πόλεμος βρισκόταν στις δόξες του και φυσικά η δύση δε μπορούσε να αφήσει όλες τις πρώην αποικίες να περάσουν στη σοβιετική σφαίρα επιρροής. Τη βρωμοδουλειά ανέλαβαν οι νοτιοαφρικάνοι.
Ο νοτιοαφρικάνικος στρατός (SADF) στήριξε τις αντεπαναστατικές δυνάμεις στην Αγκόλα, πρώτα το FNLA κι ύστερα τη UNITA του Σαβίμπι. Έστειλε επίλεκτες δυνάμεις μέσα σε αγκολέζικο έδαφος και φυσικά στα σύνορα με τη Ναμίμπια, που τότε ήταν νοτιοαφρικάνικο προτεκτοράτο με το όνομα ΝοτιοΔυτική Αφρική. Πολέμησαν για χρόνια, με κορύφωση τη μάχη του Κίτο Κουαναβάλε το 1987/88. Ενδιαφέρουσα μάχη, όλοι οι αντιμαχόμενοι δήλωσαν πως νίκησαν. Το 1989 η Ναμίμπια κέρδισε την ανεξαρτησία της. Λίγο μετά, οι νοτιοαφρικανικές δυνάμεις αποσύρθηκαν στο έδαφός τους.
Ήδη, η αντίδραση κατά του Απαρτχάιντ είχε γενικευτεί στη δύση, εμπάργκο, αποπομπή από τα Ηνωμένα Έθνη και τα ρέστα, αλλά μέχρι και τα τέλη της δεκαετίας του 80 δεν έπαυε να είναι ένας χρησιμότατος νατοϊκός σύμαχος κατά της κομμουνιστικής εξάπλωσης. Με το τέλος του ανατολικού μπλοκ και της Σοβιετικής Ένωσης, κάθε στήριξη στο λευκό καθεστώς ήταν ύποπτη, ντροπιαστική και αχρείαστη. Και φυσικά αποσύρθηκε, το ΑNC του Μαντέλα βγήκε από την παρανομία, το 1994 ήρθε και τα επόμενα είναι γνωστά. Όλοι οι μαχητές της SADF, ροδεσιανοί και λευκοί νοτιοαφρικάνοι, πορτογάλλοι εθελοντές και μαύροι αντεπαναστατικοί από την Αγκόλα, χλευάστηκαν, ξεχάστηκαν, διώχτηκαν. Χωρίς ενδιαφέρον από τη δύση, απέναντι σε εχθρικές κυβερνήσεις και δυνάμεις ασφαλείες, αντιμέτωποι με διογκούμενη βία και τρομοκρατία, λευκοί αλλά και μαύροι αγκολέζοι, ροδεσιανοί, νοτιοαφρικάνοι παράτησαν τις πατρίδες τους, τις δουλειές, τις φάρμες τους, με ένα λόγο, έπαψαν να υπάρχουν ως έθνος και έφυγαν. Όσοι πρόλαβαν, δηλαδή.
Είναι ατραγούδηστα θύματα της μεταποικιοκρατικής πολιτικής, όπως είναι οι μαυροπόδαροι της Αλγερίας, οι βέλγοι του Κογκό, οι αγρότες κι οι Ινδοί της Ζιμπάμπουε - αθροιστικά πάνω από 2 εκατομμύρια κόσμος. Άνθρωποι που ξεριζώθηκαν από τη γη των πατέρων τους μετά από 4 και 5 γενιές.
Όλα αυτά, δε σημαίνουν ότι η Αποικιοκρατία ήταν καλή και δίκαιη, άλλωστε τέτοια νοσταλγία στους καιρούς μας είναι παράταιρη και αποκρουστική. Αυτό που θέλω να δείξω, μέσα από αυτά τα λίγα παραδείγματα και το στενό πρίσμα, είναι ότι η μετάβαση στην ανεξαρτησία των αφρικανών έγινε βιαστικά και αστόχαστα, κληροδοτώντας περισσότερα προβλήματα. Η μπουρδελοποίηση της Νότιας Αφρικής, οι σφαγές στη Ρουάντα, το μπάχαλο στο Σουδάν, ο ατέλειωτος εμφύλιος στην Αγκόλα, η ατέρμονη κτηνώδης βία στην Αλγερία, έχουν ρίζες και αφορμές στον τρόπο και το χρόνο που οι λευκοί σηκώθηκαν και έφυγαν, στανικά ή με τη θέλησή τους, δεν έχει σημασία. Όταν ένας πατέρας βαράει το παιδί του, δεν εξιλεώνεται όταν απλά σηκώνεται και φεύγει. Δεν είναι ακριβής η αναλογία, αλλά μου αρέσει, γιατί σημαίνει κάτι βιαστικό και αντιδραστικό και βίαιο.
Ο Μαντέλα ήταν από τους πρώτους αφρικάνους ηγέτες που χρησιμοποίησε αριστερή ρητορική, αλλά το ANC ευθύνεται κατά κόρον για τη φυλετικοποίηση της πολιτικής και των εκλογών του 94, ταχτική καθόλα αντιμαρξιστική που συνολικότερα δείχνει και γιατί τζάμπα την πάλευαν ανατολικοευρωπαίοι, σοβιετικοί και κουβανοί στην αφρική, στέλνοντας στρατιώτες και όπλα και συμβουλάτορες. Δεν είναι δυνατό να υπάρξει ταξική συνείδηση και συνειδητοποίηση όταν κυριαρχεί η tribal νοοτροπία, η μεταφυσική ως σκέψη, η βία χωρίς πολιτική κατεύθυνση, η μηδενική αστικοποίηση, όταν δεν υπάρχει ούτε καν ιντελλιγέντσια, αλλά κανίβαλοι με εκπαίδευση τρίτης δημοτικού που οδηγούν εξαθλιωμένους και μαστουρωμένους πιτσιρικάδες. Όταν οι "μαρξιστές" σίμπας μπούκαραν το 1978 στο κολβέζι, δεκαπεντάχρονα με καλάζνικοφ και καμμένα από ουσίες μυαλά, έκαναν το αναμενόμενο. Βίασαν τις καλόγριες, πετσόκοψαν τους βέλγους και φυσικά παρέλαβαν τους ντόπιους μαύρους, που είχαν, φαντάζομαι, αντεπαναστατικό και petit bourgois παρελθόν, από τον καιρό που υποστήριξαν της απόσχιση του Κατάγκα από τον εργατικό παράδεισο που σχεδίαζαν ο Λουμούμπα και οι Μομπούτου και οι επίγονοι αυτών, που ακόμα και σήμερα κυνηγάνε και τρώνε τους πυγμαίους που βρίσκουνε στα δάση του Κογκό, για να γίνουν δυνατότεροι πολεμιστές.
Σε καμιά περίπτωση τα ανωτέρω δεν πρέπει να εκλειφθούν ως πίστη μου σε μια δημοκρατική αφρική, με καθωσπρέπει ρεπούμπλικα και ελεύθερη διακίνηση εσωρρούχων. Δεν απέτυχε μόνο η αριστερή σκέψη στην αφρική, αλλά κι η πίστη στη δυναμική του μοντερνισμού, της αστικής οργάνωσης, της διαφανούς πολιτικής και τόσα άλλα. Γιαυτά, μπορεί να γράψω αργότερα.
υγ. έχω διάφορα προβλήματα με την πρόσβαση στο μπλόγκσποτ, μπορώ μόνο με εγγραφή από την αρχική του μπλόγγερ και μετά για να τα δω δημοσιευμένα, πρέπει να πάω στη σελίδα με το ανόνυμάους. Σχόλια δε μπορώ ακόμα να διαβάσω.
